Terwijl Eryndor enkele weken later geconfronteerd werd met de resultaten van zijn foute keuzes...
...vochten de mensen van Isolde voortdurend tegen het lot dat hen met alle middelen leek te willen tegen houden. Ze worstelden zich door een zoveelste perfecte storm...
...werden weken later aangevallen door een immense zeeslang....
...die enkel kon verjaagd worden door de tussenkomst van de draken...
...om vervolgens wanneer de rust leek terug gekeerd overvallen te worden door een volk van zeemeerminnen...
Niemand had zoveel tegenslag verwacht. En toen hun hoop voor de zoveelste keer de grond ingeslagen werd omdat de rotsen die ze gezien hadden, geen nieuw land voorstelden, en omdat de rantsoenen uitgeput waren, sloeg de wanhoop zelfs bij dit trotse volk toe.
Maar uiteindelijk, na tien uren en zesenzestig dagen varen, was ze daar....een witte kust met een oneindige rij van kliffen. Dit moest het eiland zijn waar ze zo naar verlangd hadden.